რომ მკითხოთ, ბოლოს როდის მეღვიძა, ვერ გიპასუხებთ, მიუხედავად იმისა, რომ კარგი ძილი ჩემთვის იშვიათ ფუფუნებად იქცა. ნაჭუჭში ცხოვრებას ჰგავს, ცდილობ ჰაერი ჩაისუნთქო, მაგრამ ლორწოვან გარსში ხარ გახვეული. დღეები უმოქმედობაში იწურება, ნელ-ნელა საკუთარი თავის ნაწილებს კარგავ და გონებაში ცხოვრებას იწყებ, რადგან სხეული აღარ გემორჩილება.
მუდმივი უძილობის შეგრძნება იმ დროს შთანთქავს, სადაც შენი ადგილი უნდა ყოფილიყო. უკან ვეღარ დაბრუნდები, მაგრამ არც წინ წასვლა შეგიძლია. უუნარობის შეგრძნება ნელ-ნელა გიპყრობს და გონებას გიბინდავს, თითქოს ისეთი სიმძიმის აწევას ცდილობ, რომელსაც ვერასდროს მოერევი.
როდესაც განთიადს ამოღამებული თვალებით ხვდები, დღის შუქს შიში მოაქვს – მთელი დღე დაკარგულია. მიუხედავად ამისა, მაინც ფიქრობ რომ მოქმედება შეგიძლია. სიცოცხლე მხოლოდ არსებობისთვის სიკვდილის ტოლფასია.
